“Η πίστη και η ελπίδα με οδηγούν στο μονοπάτι της ζωής”

Έχω ένα γιο 33 ετών που είναι σε ανάρρωση από ουσίες, πάνω από 5 χρόνια.

Ξεκίνησε τη χρήση στην ηλικία των 14. Το συνειδητοποίησα όταν έγινε 17 ετών. Στα 3 αυτά χρόνια έβλεπα συμπεριφορές που δε μου άρεσαν, είχε γίνει κακός μαθητής, κοιμόταν υπερβολικά, κλεινόταν στο δωμάτιο και γενικά δεν είχα επικοινωνία. Αλλά πάντοτε έλεγα ότι περνάει την εφηβεία.

Δεν άσκησα ποτέ βία εναντίον του, παρόλο που έφτανα στο σημείο μηδέν. Κι αυτό διότι εγώ έτρωγα ξύλο από τον πατέρα μου, πράγμα που δε μου άρεσε και έτσι είχα υποσχεθεί ότι δεν θα κάνω το ίδιο στο παιδί μου.

Ήμουν ο μαλακός πατέρας, σε αντίθεση με την γυναίκα μου, που ήταν δυναμική. Εξαιτίας αυτής της διαφοράς μας ο γιός μου -ως  εισαγγελέας- μία πήγαινε με το μέρος μου και μια με τη με τη γυναίκα μου. Υπέκυπτα όσον αφορά το χαρτζιλίκι, το να φορά ακριβά αθλητικά παπούτσια και αυτός να έχει συμπεριφορά που δε μου άρεσε.

Όταν λοιπόν το συνειδητοποίησα, άρχισε ένας αγώνας παρακολούθησης, φραστικών επεισοδίων και κόντρας με την γυναίκα μου (όχι εσύ φταις, όχι εγώ φταίω). Αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν να μην υπάρχει κοινή γραμμή, κλειστά παράθυρα για να μην ακούνε οι γείτονες, απομόνωση από συγγενείς και φίλους που δεν καταλάβαιναν το πρόβλημα, έλλειψη απόδοσης στη δουλειά μου κλπ.

Εδώ και περίπου 13 χρόνια, πήγα σε ομάδες στήριξης γονέων. Πριν από 5 χρόνια η γυναίκα μου απευθύνθηκε στη «Όασις» και πήρε δύναμη. Ενδιάμεσα ο γιός μου είχε τραυματισθεί βαρύτατα ενώ ήταν στη χρήση και μετά σταμάτησε, σπούδασε, έπιασε δουλειά και πάλι τα ίδια. Εγώ τον πήγαινα σε ψυχιάτρους για να του γράψουν φάρμακα, εγώ έτρεχα για τα τρακαρίσματά του κλπ. Όλα αυτά τα βίωνε και η κόρη μου.

Κάποια στιγμή με τον κίνδυνο της απόλυσής του, και διότι είπαμε ότι δεν πάει άλλο, του βάλαμε όρια. Του είπαμε να μπει στο πρόγραμμα της «Όασις» ή να μαζέψει τα ρούχα του και να φύγει από το σπίτι. Το εννοούσαμε. Την επομένη μπήκε στο πρόγραμμα και σε 1 μήνα τον διώξανε λόγω επεισοδίου. Δεν κάναμε πίσω. Δεν τον δεχτήκαμε. Αφού υπέστη την θεραπευτική απομάκρυνση, ξανάρχισε και τελείωσε το πρόγραμμα ως άλλος άνθρωπος. Του ξεκαθαρίσαμε ότι τον στηρίζουμε στις επιλογές της ζωής του, αλλά τα ναρκωτικά έξω από το σπίτι. Βέβαια είναι χειριστικός μερικές φορές λέγοντας το «θέλω» για καθημερινά μικροπράγματα, ενώ εγώ του λέω να χρησιμοποιεί τις λέξεις «δεν θέλω» όταν απευθύνεται σε μένα.

Συμμετέχω στις ομάδες γονέων της «Όασις» έχοντας κατά νου τα όρια που του τέθηκαν και που έβαλα στον εαυτό μου.

Κλείνοντας θα ήθελα να τονίσω την πίστη και την ελπίδα που με διακατέχουν και με οδηγούν στο μονοπάτι της ζωής.